Eternal Spring

Deze keer wil ik graag een muziekje met je delen, waarschijnlijk spreekt het je totaal niet aan.. Maar dit is wat je dagelijks in alle restaurants, clubs en bars hoort: http://www.youtube.com/watch?v=00N0XXiuz8A

Lieve jij,

Het is zover.. de Lonely Planet is uit!

Panama, als eerste zal je denken aan het Panama kanaal en verder zullen er weinig belletjes rinkelen. Maar Panama heeft meer dan alleen dit. In het noorden ligt Bocas del Toro, een stadje aan de caribische kust, onderdeel van zes eilandjes. Stuk voor stuk prachtige plekjes, regenwoud en mooie stranden. Ook koffie-, (chiquita)bananen- en cacaoplantages, nog steeds gerund door de lokale bevolking, spelen een grote rol. Daarnaast kan je elke avond, in een andere bar, vele drankjes drinken en dansjes wagen. (op blote voeten!)
Iets zuidelijker ligt Boquete, een wat kleiner dorpje in de bergen. Een populaire toevlucht voor mensen uit Panama City om de warmte even te ontlopen. Boquete heeft altijd de intentie gehad om een klein dorpje te blijven. Hierdoor is er buiten alle tours die je kan nemen (maar die ook veel geld kosten) weinig te doen. Inmiddels is het plaatsje beland in de top 4 'Beste plekken om met pensioen te gaan' waardoor het nog steeds rustig is maar zeker aan het groeien is.
Tussen Boquete en Panama City ligt vooral heel veel natuur. Een busrit van ongeveer 10 uur neemt je mee door bergen en regenwoud, langs verschillende kleine dorpjes waarna het bizar is om aan te komen in een stad met een grote skyline vol met wolkenkrabbers.

Mijn laatste week in Panama City is aangebroken. 'The Miami of the South, bekend om zijn skyline, international banking en handel. Ondekt in 1519 door een spaanse gouveneur, die zijn stempel duidelijk op de wijk Casco Viejo heeft gedrukt. Wanneer je hier doorheen loopt lijkt het net of je door de smalle, kleurrijke straatjes van spanje (of misschien wel Italie) loopt. In 1671 werd een groot deel van de stad verwoest door piraat Henry Morgan. De ruines staan er nog steeds, weliswaar omhoog gehouden door steunbalken en langs de autoweg. De stad werd 8km verderop opnieuw gebouwd, dit zodat hij makkelijker te verdedigen was (voor eventuele andere piraten) mede door de ligging achter het rif. Schepen konden zo alleen tijdens vloed te stad bereiken.
In 1914 werd de stad een van de grotere internationale handelspoorten, natuurlijk te danken aan de bouw van het Panama kanaal. Mede hierdoor, of eigenlijk grotendeels is Panama City by far de meest welvarende stad van heel Latin America en nog steeds bezig met uitbreiden. Over 3 jaar moet de uitbreiding van het Panama kanaal klaar zijn. Oversteken kost overigens 200.000 dollar. Ooit is iemand het kanaal doorgezwommen wat hem 0.36 dollar kostte.

Deze week slaap ik bij een van de jongens die we (Luisa, het Duitse meisje waarmee ik twee weken samen heb gereisd) in Bocas del Toro hebben ontmoet. Fijn om weer even in een 'huisje' (appartement op 20 hoog, midden in de stad) te zijn zodat je niet elke keer alles terug in je tas moet proppen zodat deze op slot kan, een avondje lekker kan bankhangen en een wat vaster plekje te hebben. Morgenochtend vertrekken we (Sinan, de jongen van wie het appartement is) naar een van de San Blas eilanden (googlen mag!) om daar nog twee dagen (hopelijk, hier is het regenseizoen namelijk nog niet helemaal over) zon en strand mee te pikken. In ieder geval een bezoekje brengen aan de Kuna mensen, de oorspronkelijke bevolking van de eilanden.

Volgende week vrijdag vlieg ik naar Colombia, het land dat bekent staat om tijden van conflicten maar inmiddels veilig is om in te reizen. Tijd om weer een nieuw land en een nieuwe cultuur te ontdekken. Iets waarvan ik misschien wat meer mee ga pikken dan een gemiddelde reiziger; geen hostels en hordes toeristen maar samen met Andres en zijn familie kerst en oud en nieuw vieren. De meeste tijd zal ik door gaan brengen in Medellin, een van de grotere steden van Colombia. Volgens de Lonely Planet: Eerst het hoofdkwartier van de Colombiaanse drugscartels maar nu een van de veiligste grote steden in Latin America. Prachtige uitzichten en milde temperaturen. 'City of Eternal Spring' waarin de economie tegenwoordig vooral wordt gedreven door textiel en bloemen.

Ook dit keer: Geen zorgen maken, het gaat goed!
Begin januari ben ik weer terug in Nederland en hoop ik je snel te zien!

Liefs

Remi

I'm dreaming of a white Christmas
Just like the ones I used to know
Where the treetops glisten,
and children listen
To hear sleigh bells in the snow

- White Christmas,Irving Berlin

Ik geloof dat ik het er al weleens eerder over heb gehad. Hoe gek het idee is dat het bijna kerstmis is, en ik nog steeds in mijn korte broek rond loop. Ze doen hier zeker hun best om de sfeer te creeren, in de supermarkt ligt van alles (van kerstkoekjes tot mutsen tot pakjes) en overal op straat kom je kraampjes met kerstbomen tegen maar toch voelt het een beetje gek. Zou het door de kerstmuziek in kokosnotenremix komen? Ik weet het niet, maar het tovert in ieder geval een grote glimlach op mijn gezicht.

Aangezien het alweer een aantal dagen (oke..weken) geleden is in een sneltreinvaart wat we hebben gedaan. Ik hou zelf namelijk nooit zo van het lezen van opsommingen dus vandaar.

De overval gebeurde net voor de verkiezingen in Nicaragua, wat trouwens echt een gekte met zich mee brengt waar je letterlijk en figuurlijk bijna bang van wordt. 's Avonds de straat op was al niet zo'n heel fijn idee, maar met alle mensen die in de gekte mee gingen toch maar veilig thuis gebleven. Vijf dagen later moesten wij verschijnen in de rechtbank. Om het kort te houden, tijdverspilling! We hadden een advocaat die de stomste fout die we ons konden bedenken heeft gemaakt door ons de verklaringen af te laten leggen in het bijzijn van elkaar. Daaaag been om op te staan, rechtzaak uitgesteld.. Zucht.

Aangezien we na vijf dagen wachten zonder iets op te schieten het zat waren zijn we vertrokken naar Ometepe, een eiland in het meer van Nicaragua wat gevormd wordt door twee vulkanen. Het beklimmen van een van deze vulkanen (een tocht van 11 uur waarbij slechts de helft de top haalt) was, naast het bezoeken van een koudwaterbron (wat een uur mountainbiken over stenen zo groot als oliebollen zou zijn, maar toch minimaal twee uur bleek te zijn) en een waterval (een tocht van anderhalf uur, die wij gezien de vorige ervaring even over hebben geslagen) was een van de weinige dingen die er te doen waren.

De volgende plek waar wij terecht kwamen was San Juan del Sur, een vrolijk surfstadje waar het vooral draait om feesten. Leuk, maar niet waar wij zin in hadden. Uiteindelijk zijn we beland op een strand in de buurt waar een (1) hostel aan de waterkant stond. Hier hebben we drie dagen doorgebracht met het eerste in de ochtend, niet een douche maar, een surfje.

Vervolgens zijn we via Managua (de hoofdstad van Nica, die bekent staat als 'niet zo heel' veilig, maar waar ik wel een nieuwe camera heb kunnen kopen YAYA) naar de Corn Islands gevlogen. De eerste dag hier was op een klein buitje na heerlijk. De bootreis naar het kleine eiland (Corn Islands bestaan uit een groot en klein eiland) bleek een voorbode te zijn voor de rest van ons verblijf. De zon heeft zich weinig laten zien, waardoor veel van de dingen die er te doen zijn afvallen, de leuke boeken waren uitgelezen en per dag hebben we denk ik twee uur stroom gehad omdat die telkens uit viel. Het voordeel hiervan was wel dat we het hele eiland rond hebben kunnen lopen dus een hoop hebben gezien :)

Ondertussen zijn we aanbeland in Costa Rica, Tamarindo. Veel reizigers hadden ons er al voor gewaarschuwd maar echt.. Costa Rica is duur! De twee dagen hiervoor hebben we doorgebracht op Playa del Coco, ongeveer een half uurtje buiten Liberia. Om een lang stukje wat korter te maken, uiteindelijk hebben we een dag mee kunnen helpen met het schilderen en knutselen aan een Tacoshop-to be. Leuk om weer een dagje 'echt' iets te doen, de rede dat het tussen haakjes staat? Er wordt meer geluld dan gepoetst, het is warm dus je moet vooral niet te veel willen doen, de oceaan is dichtbij dus er wordt regelmatig even een pauze gehouden voor een biertje of een natte zwembroek. Kortom: lekker rustig aan.

Nu dus in Tamarindo, mega toeristisch maar stiekem vind ik het wel lekker voor een paar dagen. Ook hier moet je nog steeds op je geld en spullen passen, maar daarnaast lopen er ook een he-le-boel Amerikanen rond (die er dan wel weer voor zorgen dat alles weer net wat duurder is) waar je makkelijk een lift van krijgt en je toch net even wat anders behandelen dan de algemene vleeskeurig die we bij elke inwoner van dit continent ondergaan.

Over twee dagen gaat Zita naar huis. Ik kijk er best wel tegenop om alleen verder te reizen, hoewel ik zeker wel leuke dingen in het vooruitzicht heb. (Monteverde voor de langste zipline van Centraal Amerika, Puerto Viejo om nog een paar dagen surf mee te kunnen pakken, daarna Panama en de 23e naar Colombia en kerst) Ik ben er zeker niet bang voor dat ik dingen niet geregeld krijg, maar vind het niet fijn om veel alleen te zijn. Zeker wel dat ik veel mensen zal ontmoeten, maar soms is het leuk om even niet alleen de oppervlakkige 'hoe lang reis jij al en waarheen?' verhalen te hebben, een knuffel te krijgen of wat dan ook. Het komt vast allemaal goed, maar zorgt nu voor af en toe wat zorgen.

Om lekker cliche af te sluiten de meest gebruikte zin (ooit?) in Costa Rica:

(wordt trouwens gebruikt voor ongeveer alles waar het mooi klinkt; that's life, enjoy, of gewoon daag!)

Pura Vida!

Liefs

De visser en de zakenman

Een Amerikaanse zakenman stond op de pier van een klein kustplaatsje in Mexico, toen een kleine boot met een eenzame Mexicaanse visser aanmeerde. In de boot lagen verscheidene grote vissen. De Amerikaanse complimenteerde de Mexicaan met de kwaliteit van zijn vissen en vroeg hoe lang het duurde om ze te vangen. De visser antwoordde: 'een tijdje.'

De Amerikaan vroeg: 'Als het maar een tijdje duurde om deze heerlijke vis te vangen, waarom ben je dan niet langer gebleven om meer vis te vangen?' De visser legde uit dat deze vangst genoeg was om zijn gezin te voeden. De Amerikaan vroeg: 'Maar wat doe je dan met de rest van je tijd?'

De visser antwoordde: 'Ik slaap uit, vis wat, speel met mijn kinderen, neem een siësta met mijn vrouw. En ik wandel iedere avond naar het dorp, waar ik wijn drink en gitaar speel met mijn amigo's. Ik heb een vol en druk leven, señor.'

De Amerikaanse spotte: 'Ik heb een Harvard MBA en kan je helpen. Je moet meer tijd besteden aan visserij en met de opbrengst een grotere boot kopen. Met de opbrengst van de grotere boot kun je meerdere boten kopen. Uiteindelijk heb je dan een vloot vissersboten. In plaats van het verkopen van je vangst via een tussenpersoon zou je direct kunnen verkopen aan de visverwerker. En uiteindelijk open je je eigen visconservenfabriek. Je hebt dan de controle over het product, de verwerking en de distributie. Hierdoor kun je dit kleine vissersdorp achterlaten en kunnen verhuizen naar Mexico City, daarna LA, en uiteindelijk New York City, waarvandaan je je groeiende onderneming kunt leiden. 'De visser vroeg:' Maar señor, hoe lang zal dit allemaal duren? '

De Amerikaan antwoordde, 'Vijftien tot twintig jaar.' 'Maar wat dan, señor?' Vroeg de Mexicaan. De Amerikaan kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei: 'Dat is het beste deel. Als de tijd rijp is, zou je een beursgang aankondigen, verkoop je de aandelen van het bedrijf aan het publiek en word je heel rijk. Je zou miljoenen gaan verdienen. 'Miljoenen, señor? En wat dan? Vroeg de Mexicaan.'

Waarop de Amerikaan vervolgde: 'En wat dan?? Dan zou je met pensioen kunnen gaan. Verhuizen naar een klein vissersdorp waar je kan uitslapen, een beetje vissen, spelen met je kinderen, een siësta nemen met je vrouw. En 's avonds kunnen wandelen naar dorp, waar je wijn kunt drinken en gitaar kunt spelen met je amigo's.'

- Frank Bruining

Walking ATM machine

At least you become hardcore, experienced travellers..
- Anette, Norway

Een paar dagen geleden was het dan zo ver, je bereidt je zo goed als het kan erop voor, je weet dat het een keer gaat gebeuren en dat ook jij er vast een keer aan moet geloven maar als het moment daar is blijft het alles behalve normaal, bah.. we zijn overvallen.

Voordat we een tour door hetstadje Granada wilden maken ende honkbalwedstrijd van die avond wilden gaan bezoeken besloten we om nog even snel bij het meer te gaan kijken. Afgeraden om hier in het donker te lopen, maar overdag.. geen probleem! Mooi, voor ons wel dus. Op de terugweg van het uitkijkpunt (wat niet eens de moeite waard was) stonden er wat jongens langs de kant van de weg. Op het moment dat wij eraan kwamen liepen erdrie richting ons en vier liepen ons voorbij. Op het moment dat ik tegenZita wilde zeggen dat eriets nietklopte en achterom keek was het alte laat. In de chaos die zij creerden lukte het hun om ons uit elkaar te halen, vervolgens stonden erdrie jongens aan Zita en haarrugzak te trekken en vier jongens aan mijn arm (met camera).
Stukvoor stuk kleine mannetjes (14 jaar.. bizar!) maar driedaarvan wel de trotse eigenaar van een mes. Uiteindelijk dus toch de spullen maar gelaten voor wat ze waren. Wat de jongens denkikniet helemaal verwacht hadden was dat wanneer zij de bosjes weer uit zouden vluchten (een minuut later, beetje dom ook wel) wij achter ze aan zouden gaan. Met behulp van twee taxichauffeurs en een heleboel mensen die in de buurt waren zijn we achter de jongens aan gerend, gefietst en gereden.De moeite heeft zeker geloond want uiteindelijk hebben we er een te pakken gekregen! Samen met Zita, twee politie agenten en de taxichauffeur is hij naar het politiebureau gebracht. Even later ben ik ook naar het bureau gebracht en begon het volgende hoofstukje ellende..

Voordatik naar Centraal Amerika vertrokheb ik natuurlijknagedacht over het wat als.., de feiten maar ook zeker de geruchten die de rondedoen over deze landen. Eendaarvan is dat de politie zo corrupt is als de pest. Gelukkighebben wij dit alleen maar vanaf de goede kant meegemaakt. Waar wij wel tegen aan liepenzijn (deels) de waarden en normen ophet moment dat je op het bureau aankomt. We vielen van de ene in de andere verbazing. Je wordt neergezet in de wachtrij met mensen, onbelangrijk of dit verdachten of slachtoffers zijn. Een stoel leek ook iets teveel gevraagd te zijn, net zoals de vraaghoe het met je gaat (waarschijnlijk omdat dit dagelijkse kost voor deze mensen is, maar dan alsnog.. een klein beetje inlevingsvermogen in deze blanke meisjes die dit niet elke dag meemaken?) Zita had al een half uur zitten wachten voordat ik aan kwam, niemand die de moeite heeft genomen om even naar het sneetje in haar hand te kijken of het zelfs maar even schoon te spoelen.

Terwijl wij zaten te wachten totdat we aan de beurt wachten werd de jongen die opgepakt is in dezelfde wachtruimte gezet. Toen we uiteindelijk bij een van de agenten werden geroepen stond hij op een kleine twee meter afstand (geboeid welliswaar) achter ons. Best gek toch? Een kleine, versnelde impressie van de verbazingen waarin wij nog meer zijn gevallen: Slechts 1 van de 9 agenten die op het bureau aanwezig waren sprak engels (lang leve mijn 2 weken spaanse les!) en werd regelmatig weggeroepen, toen wij bij de tweede agent aanschoven was wel duidelijk dat hij er weinig zin in had, makkelijke woorden of langzaam spreken was dus niet aan de orde, toen we de volgende dag terugkwamen stonden we, opnieuw met Franklin (zonder handboeien maar met mama dit keer), op het zelfde pleintje te wachten waarbij geen agenten aanwezig waren. Het spaans was wij spreken is verre van perfect maar zeker wel begrijpelijk, op het moment dat wij aan twee agentes vroegen waar we nou eigenlijk op stonden te wachten werden we recht in ons gezicht uitgelachen, eenmaal binnen vroegen we aan de agent van de avond ervoor of het misschien mogelijk was om nog wat missende dingen aan het proces verbaal toe te voegen waarop hij spontaan begon te zuchten, met zijn ogen te rollen en over zijn gezicht te wrijven. Drie dingen toevoegen was teveel moeite, dat zou later wel gebeuren, eerst moest er een kopie van ons paspoort gemaakt worden. Oh sorry, WIJ moesten (terug de straat op om) ergens een kopie van ons paspoort te laten maken, dat kan namelijk niet op het politiebureau zelf.

Vervolgens werden wij verzocht om naar de forensisch arts te gaan om onze 'verwondingen' officieel vast te laten leggen. Super dat dit mogelijk was, elk klein krasje of blauw plekje zijn opgemeten en in het proces opgenomen maar wel gek dat wij nogmaals zelf uit moesten zoeken hoe we daar kwamen want ook dit was lastig om ons in te begeleiden. Allemaal momenten waarop je heel blij bent dat je daar samen staat.

Het laatste wat wij die dag meekregen was dat we ons moesten melden op het politiebureau om vervolgens mee te gaan naar de rechtbank. Eerder dan dinsdag, vijf dagen later, was niet mogelijk door de verkiezingen die hier dit weekend zijn geweest. Op de vraag wat wij konden verwachten, daar uberhaupt gingen doen en wat wij mee moesten nemen kregen wij het antwoord dat het toch logisch is dat je alleen je paspoort nodig hebt? Verder weinig informatie. Alweer.

Nadat wij contact hebben gezocht met de Nederlandse ambassade, die overigens niets voor ons konden betekenen omdat wij ons paspoort nog hebben en niet degenewaren die aangeklaagd worden, hebben we besloten op het aanbod van onze tourgids eerder die dag in te gaan.Zowelhij als zijn broer spreken allebei goed Engels, een van hun zou dus mee komen naar de rechtzaak. In eerste instantie weet je echt niet meer wat mensen precies van je willen, ook al zeggen ze je te willen helpen maar we zijn zo blij dat we deze man meegenomen hebben! Hij bleek veel van het rechtssysteem in Nicaragua te weten, heeft ons zo goed mogelijk voor kunnen bereiden op de rechtzaak en bleek een heleboel vriendjes bij de politie te hebben. Dit zorgde ervoor dat zij ook naar ons ineens een stuk toegankelijker waren en de spullen die wij nog toe wilden voegen aan het proces verbaal er nu ook werkelijk in staan (YAY)

Uiteindelijk is de rechtzaak voor ons zinloos geweest. De jongen is pas 14, dus nog zwaar beschermd door de wet. Daarnaast hebben Zita en ik allebei ons verhaal in bijzijn van de ander moeten vertellen (wat wij al raar vonden) en waar de verdedigende advocaat dus ook terecht een opmerking over maakte. De zaak is uitgesteld en zal zeker nog wel vervolgd worden. Wij hebben echter besloten dat het hier voor ons ophoudt. Morgen vertrekken we naar Isla Ometepe, een eiland in een meer wat gevormd wordt door twee vulkanen. Na twee nachtjes daar reizen we door naar San Juan del Sur waar we eindelijk onze surfskills uit het stof kunnen halen en daarna vertrekken wij voor een weekje naar de Corn Islands, whoohoo!

Natuurlijk is de ervaring niet een van de beste,ben ik een hoop van mijn spullen kwijt en hoop ik dat het snel weer tijd is voor leuke dingen, het is wel fijn om te merken hoe mensen hier met je meeleven. Om te beginnen de mensen die ons hebben geholpen met zoeken. We hebben gebruik gemaakt van twee taxi's waarvan er een is betaald door een passagier die daar al in zat. Daarnaast alle mensen die hebben geholpen met de achtervolging en met het zoeken van mijn rugzak. Natuurlijk de tourgids en zijn broer die de hele middag met ons hebben zitten kletsen over het hoe en wat. De meisjes die in het hostel werken zijn erg behulpzaam enhebben ons zelfs extra minuten gegeven om naar huis te bellen. Gister hebben wij twee nederlandse mensen hier ontmoet die ons hebben geholpen met het bereiken van de ambassade en vandaag zelfs nog een mailtje hebben gestuurd om ons succes te wensen. Het klinkt als een soort dankwoord, waar deze mensen uiteraard niets aan hebben, maar ik probeer aan te geven dat niet iedereen hier op deze manier met ons omgaat en er ook echt wel mensenzijn die jewel willen helpen.

Daarnaast, iets wat al speelde voor de overval, heeft Zita niet zoveel plezier in het reizen als gehoopt en heeft zij(al voor de overval, hoewel dat het natuurlijk niet beter heeft gemaakt) besloten om eerder naar huis te gaan.Zoals het er nu uitziet gaan we nog samen naar de Corn Islands, vanuit daar door naar Liberiain Costa Rica en pakt zij daar het vliegtuig terug naar huis.Ik ben nu bezig met het zoeken van een project in de buurt van Colombia waarbij ik mij voor 2 weken (of misschien zelfs iets langer) aan kan sluiten, veel kan surfen en daarnaast toch iets anders te doen heb en op een 'vast' plekje zit. Daarna zal ik nog steeds naar Colombia gaan om Andres en Esmee op te zoeken. Wat ik daarna wil moet ik nog even uitzoeken.

Begrijpelijk dat er zorgen zijn ontstaan, daarom ook nu pas,nadat een groot deel van de dingen hier zo goed mogelijkafgerond zijn,dit verhaal. Ik heb ook nu nog leuke dingen te melden: nog steeds heb ik zin om door te gaan, hebben zowel Zita en ik zin om weer leuke dingen te doen en kijken we heel erg uit naar de Corn Islands.

Lieve jij, geen zorgen maken!

Knuffel van mij

Het stinkt hier vies!

Thank you for your lullabye
It makes love look so easy
Thank you for your love song Mr. Radio

- Chrisette Michele, Mr. Radio

Helemaal niet omdat wij het zo slecht hebben hier maar gewoon omdatik het een mooi liedje vind, lekker om bij in slaap te vallen.

'Over een paar dagen vertrekken we via Antigua, Flores en Tikal (Maya ruines) richting Belize, meer de carribean kant op. Richting de vrolijke muziek, ander eten en weer een hoop nieuwe indrukken, mensen en gewoontes!' Was het laatste wat ik schreef. Inmiddels zijn we alweer een week of 3 verder en zijn we op al deze plekken geweest.

Antigua is een wat meer ontwikkeld stadje. Hoe verwend het ook klinkt, het is fijn om ergenste eten waarvan je zeker weet dat de kwaliteit ook werkelijk is wat het belooft te zijn, om ergens een fruitshake te halen zonder dat je je zorgen hoeft te maken over je buik de volgende dag. Hoewel dit niet garant staat voor alles. Eenmaal voor ons hostel (een maand van te voren geboekt omdat dit nodig was voor ons vervoer naar Tikal) werd er wel open gedaan maarbleek dit gesloten te zijn, oops! We hebben onze spullen gedropt bij een hostel in de buurt en werden vervolgens bij dezelfde mensen uitgenodigd voor ons eerste thanksgiving dinner. Super tof hoe zoiets geks (het gesloten hostel) wel tot zoiets als dit kan leiden. Ook hier boften we met het eten, zoals je misschien wel weet staat thanksgiving in het teken van gastvrijheid en lekker (!) eten. Al met al jammer dat we er maar een dagje verbleven.

Vanuit Antiua begon onze reis naar Flores en Tikal. Laten we het er op houden dat dit van een iets minder lijen dakje ging. Maakt niet uit, hoort erbij. (maar boek NOOIT iets via Bamba) Flores viel een beetje tegen, misschien dat we niet de goede plekjes zijn geweest maar er was weinig te beleven. Tikal was mooi, maar ook hier komt mijn cultuurbarbarisme (?) naar boven. De tempels zijn indrukwekkend om te zien maar zien er na 20 seconden nog precies hetzelfde uit als na 20 minuten. Dit soort dingen duren mij altijd een beetje wat aan de lange kant.

Vanuit Tikal zijn we doorgegaan naar Belize, Caye Caulker. Wat een paradijsje is dit! (zie de foto's) In de bus er naartoe hebben we Christoph (Belgie)en Joelle (Zwitserland)ontmoet, samen doordat ze in hetzelfde hotel werken. Hun plan was om maar een nachtje te blijven en daarna door te reizen naar Mexico. Uiteindelijk hebben wevier dagen met hun doorgebracht, visavonturen beleefd,een snorkeltour gedaan,een gezellige tijd gehad en een nieuw adresje voor wintersport in Zwitserland gevonden!

Vanuit hier is alles in een sneltreinvaart gegaan. In eerste instantie wilden we een zeiltocht maken met Raggaemuffintours. maar omdat zij in deze tijd van het jaar niet open zijn uiteindelijk besloten een andere op te zoeken die startte vanuit Rio Dulce (In Guatemala, helemaal in het oosten) Dit betekende echter wel dat we preciesdrie en een halvedag hadden om daar te komen. Tussen het racen door nog wezen cavetuben en toen en snel de boot op. Vier dagen lang zon en zeilen. Tenminste.. dat dachten we. In totaal hebben we misschien twee keer 20 minuten gezeild, de rest werd op de motor gedaan, toch zonde! De activiteiten vielen ook een beetje tegen, op een na. We zijn bij een waterval geweest die heet water naar beneden spuugt, waar het vervolgens in een meertje komt wat ijskoud is. Heel bijzonder!

Inmiddels zijn we in El Salvador, waar we ons allebei niet echt lekker voelen. Deels komt dit door onze buiken die bij ons allebei voor wat gerommel zorgen, maar ook zeker door de sfeer die hier hangt. De (meeste) locale mensen zijn niet echt vriendelijk, houden totaal geen rekening met het iets langzamer spaans praten wat wel gewenst is en kijken je aan alsof je gek bent. Het weer is overigens prima, we zijn de hurricane misgelopen (het strand heeft hier iets minder geluk in gehad) en de zon schijnt volop. Geloof dat dit versje voor ons wel van toepassing is op onze dagen hier, wat de komende leuke dingen alleen maar meer gaat benadrukken.

Everybody wants hapiness,
nobody wants pain..
But there can´t be a rainbow,
without a little rain.

Tof is wel dat we hier de canadese meisjes die we in Monterrico hebben leren kennen tegen zijn gekomen! Daarnaast zitten hier nog wat Australische mensen waar we morgen (of vandaag.. 03.00 in de ochtend dus het is maar hoe je het wil bekijken)de bus naar Nicaragua mee pakken. Heb hier veel zin in! Het belooft een hoop mooie dingen dus ik kan niet wachten, als een van de eerste dingen staat het vulcano boarden op de lijst *smile*

Liefs!

ps. Zita is ook bezig met een verhaaltje dus misschien leuk om haar (vast wat uitgebreidere) verhaal te lezen: zitaverheijen.waarbenjij.nu

Life is good

Some days there won't be a song in your heart, sing anyway.- Emory Austin

Hallo Vrolijk!

Na twee en een halve week in Panajachel ben ik redelijk bijgekomen van alle nieuwe indrukken. Honden lopen hier veel en overal, zelfs op het dak. (Je zou kunnen zeggen dat het bijna een dagtaak is alle poepies te ontwijken) Papaya is niet lekker. Tandenpoetsen wordt door de meeste mensen weinig gedaan. Atol (Een typisch Guatemaleens drankje) smaaktnaar goldstike en dat vind ik nogsteeds niet lekker. Veel mensen in Panajachel lopen in de traditionele kleding enkijken je aan alsof je gek bent dat je in je korte broek loopt. (Regenseizoen, locale mensen vinden het koud en kids lopen met mutsen op)Om 16.00 gaat het regenen, hoewel dit ook wel eerder of later gebeurd. We hebben al meerdere keren de tuctuc moeten nemen omdat de hoofdstraat veranderd in een kleine rivier. Als blank persoon wordt je altijd aangestaard, nageroepen en betaal je minimaal 50% meer. 'Nee' betekent helemaal geen nee maar meer zoiets als: vraag het nog maar 3 keer, misschien dat ik het dan wel wil kopen. Eten wat je zelf bereid is veilig, van al het andere is er een grote kans op buikpijn. In een tuctuc passen makkelijk 6 (eigenlijk 2) personen en een bestuurder, is de helling te stijl kan je altijd nog zig-zaggend omhoog. Als laatste optie kan je altijd nog een voor een uitstappen en het laatste stuk omhoog lopen. Na twee weken spaanse lessen kan ik mezelf aardig redden, een klein kletpraatje maken en duidelijk maken wat ik ongeveer bedoel. De vraagtekens boven de hoofden worden elke keer wat kleiner dus dat gaat goed. Lago Atitlan is niet voor niets de rede van het tourisme alleen beseffen de bewoners dat denk ik nog niet, shampoo + douchegel + plastic afval = niet goed voor het meer, de vissen en alle plantjes! Prullenbakken staan er genoeg, alleen is het voor eigenlijk alle mensen hier toch best lastig je afval daarin te gooien. Buiten in een hottub met kaarslichtjes en een drankje zitten is (heel) bijzonder, een boottripje wat maar de beloofde 30 minuten duurt eigenlijk ook! Slapen in hostels bevalt heel goed, zolang je van te voren maar even mag kijken naar voornamelijk de douche, die willen ze nog weleens overslaan met schoonmaken. Nieuwe mensen ontmoeten is leuk en gezellig, de meeste die wij tegen zijn gekomen komen uit de States of Canada en denken over het algemeen dat Nederland hetzelfde is als Duitsland. De locale bevolking probeert je regelmatig wiet aan te smeren, betaal je niet genoeg stoppen ze er gewoon plantenblaadjes in. Voor allebei blijven wij dus maar vriendelijk bedanken. Een bank of pinautomaat wil niet altijd zeggen dat er ook geld uit zal komen, vaak genoeg dat er in het hele dorp geen geld te verkrijgen is. Sommige restaurants willen nu geen tomatensoep maken omdat de tomaten nu zo duur zijn (3Quetzales, 30 cent voor een pond) dus we denken er over om zelf tomaten te kopen en dan ergens te vragen of ze soep voor ons willen maken. Vanille thee is hier gewoon in de supermarkt te koop (YAY!) en 4 october is een feestdag in Pana. Het hele dorp loopt hiervoor uit naar het kerkplein, er wordt veel gedanst, er is een kermis(je) maar er wordt vooral veel, veel bier gedronken. Vanaf een uur of 17.00 moest je naast de hondenpoepies ook de dronken mensen op de grond ontwijken. Oops..

Al deze dingen, samen met nog veel meer dingen die ik nu even niet kan bedenken omdat ze al een soort normaal zijn geworden (het reizen met de chickenbus bijvoorbeeld) zorgden voor volle dagen. Hoewel naast of zonder mijn spaanse lessen de dagen vooral bestaan uit hetregelen (kopen of zelf maken)van eten, boekjes lezen, kletspraatjes maken en op en neer lopen van en naar alles. Geeft niet, is eigenlijk best wel lekker maar na de weken in Panajachel ook wel weer tijd voor iets nieuws.

Tijd om naar Montericco te gaan, eenvissersdorpje aan de westkust van Guatemala bekend omzijn mooie(door de ligging aan de voet van een vulkaan zwarte zand) stranden, lagoons en mangroves.Alle drie hebben we al gezien en alle drie, inderdaad,stuk voor stuk mooi! Het hostel waar we in slapen ligt aan het strand, we hebben een zwembad voor onze kamer liggen en er zijn hangmatten, schommels en loungeplekjes all over. Living the good life!

Over een paar dagen vertrekken we via Antigua, Flores en Tikal (Maya ruines) richting Belize, meer de carribean kant op. Richting de vrolijke muziek, ander eten en weer een hoop nieuwe indrukken, mensen en gewoontes!

No te precupes, esta feliz (Don't worry, be happy) zal daar het motto van de dag worden, smile!

Tot de volgende keer, daaaag!

*zwaai*

Dance like no one is watching

'You've gotta dance like there's nobody watching,
Love like you'll never be hurt,
Sing like there's nobody listening,
And live like it's heaven on earth.'
-Purkey

Ondertussen zit mijn derde dag er bijna op, ben ik aangekomen in Panajachel, is de eerste koude douche een feit, zo ook de eerste twee regenbuienen zit mijn eerste Spaanse les er op!

Let's start at the beginning..

Zaterdagochtend kwam Lucia, het meisje waar ik via CouchSurfing mee in aanraking ben gekomen, mij na haar gebruikelijke uurtje hardlopen (om 06.00, ik heb vriendelijk bedankt haha) halen voor het ontbijt samen met haar (hardloop)vrienden. Na 10 minuten had ik, naast de salsales waar ik sowieso mee naartoe zou gaan, nog een les staan om 10.30.Je begrijpt waarschijnlijk wel waar de titel van dit verhaal op slaat..? Beide lessen kan je primawegschrijven onder het motto Dance like no one's watching want ik kan nog wel wat uurtjes oefenen gebruiken. =D Geeft niet, ik heb er veel plezier in gehad! Zeker de tweede les was heel leuk, met een partner in plaats van op de sportschool.

De volgende ochtend heeft Lucia mij naar Antigua gebracht, een klein, kleurrijk stadje verderop waarvandaan ik opgehaald zou worden door een shuttle service naar Panajachel. Een stuk duurder dan de welbekende chickenbusses maar ook een stuk veiliger. Voor mijn tweede dag een prima plan dus! Eenmaal in Antigua heb ik het uurtje wat ik nog had doorgebracht in Central Park. The place to be, ook voor de locale bevolking dus een leuke plek om even te wachten.

Na een uur of 3 in de bus ben ikin Panajachel, het dorpje waar ik de komende twee weken mijn spaanse lessen ga volgen. De school, Jabel Tinamit, staat aangegeven in de Lonely Planet, alleen niet op de goede plek! Het duurde dus even voordat ik hem had gevonden. De eigenaar verwelkomt mij vriendelijk, ook hij met een grote glimlach. Dit is overigens iets wat de meeste mensen hier doen, elke keer met een vriendelijke Buenos Diaz als begroeting. Hoewel.. een beetje selectief. Deoudemannetjeslachen altijd vriendelijk terug, de jonge(re) jongens het liefst nogmet een praatje erbij.De oudere vrouwen reageren vaak niet eens en de jonge(re) meisjes begroeten je over het algemeen vrolijk. Misschien wat voorspelbaar, maar grappig om het verschil in begroetingen zo duidelijk te zien.

De school zelf is redelijk modern, er is een grote tuin waarin de meeste lessen plaats vinden. Als het hier te vol, te koud of te nat is worden de lessen naar boven (met afdakje) of naar binnen verplaatst. Naast de lessen verzorgen ze ook activiteiten in de middag, zo kan ik morgen mee naar Reserva Natural. Wat hier te doen is hoor ik morgen!

Het gezin waar ik verblijf is Guatemaleens en spreekt alleen spaans. Opzich goed omdat ik veel kan oefenen, soms ook lastig. Ik versta een groot deel wat Auora (de mama) zegt, mede dankzij haar aap-noot-mies zinnetjes en langzame praten, en heb een heel verhaal wat ik graag zou willen vertellen wat alleen niet echt wil lukken. Met handen, voeten en een hoop halve zinnen kan ik redelijk duidelijk maken wat ik wil vertellen maar echt een gezellig kletspraatje kan je het nog niet noemen. Naast het kletsen is ook het eten wennen.Het traditionele ontbijt bestaat uitbruine bonen en gebakken ei(veel ei), de lunch vandaag was soep met pasta en wat kruiden erin samen met een hoop groentes waarvan ik echt niet weet wat het is! En dan, als avondetengebakken banaan met.. jawel ei!En dit alles altijd met Tortillas. Mijn buikje moet hier nog even aan wennen geloof ik!

Het weer is veranderlijk als .. don´t know! Wat ik dacht nodig te hebben verschilde per land, niet per uur! In de ochtend is het tot een uurtje of 10.00 wel lekker, mits je een shirt en wat langere broek aan hebt. Vanaf een uur of 11.00 - 15.00 is het snikheet en weet je niet hoe snel die warmere kleren weer in je tas moeten envanaf 16.30 regent het als een malle. Met als een malle bedoel ik dat ik blij was dat ik mijn slippers aan had vanmiddag omdat het water toch zeker een cm of 3 hoog stond!

So far so good. Ik heb het naar mijn zin, de lessen spaans gaan op een fijn tempo, de leraar (Jose) is aardig en houdt van wat grapjes op zijn tijd en de omgeving is mooi. Nog een weekje dan kan ik Zita van het vliegveld halen en gaat het echte feest beginnen. yayayaya! Morgen mijn tweede les, een tripje naar het park met mooie dingen. Nu eerst huiswerk maken, want ook dat hoort erbij..

Tot snel,

Liefs