I'm dreaming of a white Christmas
Just like the ones I used to know
Where the treetops glisten,
and children listen
To hear sleigh bells in the snow

- White Christmas,Irving Berlin

Ik geloof dat ik het er al weleens eerder over heb gehad. Hoe gek het idee is dat het bijna kerstmis is, en ik nog steeds in mijn korte broek rond loop. Ze doen hier zeker hun best om de sfeer te creeren, in de supermarkt ligt van alles (van kerstkoekjes tot mutsen tot pakjes) en overal op straat kom je kraampjes met kerstbomen tegen maar toch voelt het een beetje gek. Zou het door de kerstmuziek in kokosnotenremix komen? Ik weet het niet, maar het tovert in ieder geval een grote glimlach op mijn gezicht.

Aangezien het alweer een aantal dagen (oke..weken) geleden is in een sneltreinvaart wat we hebben gedaan. Ik hou zelf namelijk nooit zo van het lezen van opsommingen dus vandaar.

De overval gebeurde net voor de verkiezingen in Nicaragua, wat trouwens echt een gekte met zich mee brengt waar je letterlijk en figuurlijk bijna bang van wordt. 's Avonds de straat op was al niet zo'n heel fijn idee, maar met alle mensen die in de gekte mee gingen toch maar veilig thuis gebleven. Vijf dagen later moesten wij verschijnen in de rechtbank. Om het kort te houden, tijdverspilling! We hadden een advocaat die de stomste fout die we ons konden bedenken heeft gemaakt door ons de verklaringen af te laten leggen in het bijzijn van elkaar. Daaaag been om op te staan, rechtzaak uitgesteld.. Zucht.

Aangezien we na vijf dagen wachten zonder iets op te schieten het zat waren zijn we vertrokken naar Ometepe, een eiland in het meer van Nicaragua wat gevormd wordt door twee vulkanen. Het beklimmen van een van deze vulkanen (een tocht van 11 uur waarbij slechts de helft de top haalt) was, naast het bezoeken van een koudwaterbron (wat een uur mountainbiken over stenen zo groot als oliebollen zou zijn, maar toch minimaal twee uur bleek te zijn) en een waterval (een tocht van anderhalf uur, die wij gezien de vorige ervaring even over hebben geslagen) was een van de weinige dingen die er te doen waren.

De volgende plek waar wij terecht kwamen was San Juan del Sur, een vrolijk surfstadje waar het vooral draait om feesten. Leuk, maar niet waar wij zin in hadden. Uiteindelijk zijn we beland op een strand in de buurt waar een (1) hostel aan de waterkant stond. Hier hebben we drie dagen doorgebracht met het eerste in de ochtend, niet een douche maar, een surfje.

Vervolgens zijn we via Managua (de hoofdstad van Nica, die bekent staat als 'niet zo heel' veilig, maar waar ik wel een nieuwe camera heb kunnen kopen YAYA) naar de Corn Islands gevlogen. De eerste dag hier was op een klein buitje na heerlijk. De bootreis naar het kleine eiland (Corn Islands bestaan uit een groot en klein eiland) bleek een voorbode te zijn voor de rest van ons verblijf. De zon heeft zich weinig laten zien, waardoor veel van de dingen die er te doen zijn afvallen, de leuke boeken waren uitgelezen en per dag hebben we denk ik twee uur stroom gehad omdat die telkens uit viel. Het voordeel hiervan was wel dat we het hele eiland rond hebben kunnen lopen dus een hoop hebben gezien :)

Ondertussen zijn we aanbeland in Costa Rica, Tamarindo. Veel reizigers hadden ons er al voor gewaarschuwd maar echt.. Costa Rica is duur! De twee dagen hiervoor hebben we doorgebracht op Playa del Coco, ongeveer een half uurtje buiten Liberia. Om een lang stukje wat korter te maken, uiteindelijk hebben we een dag mee kunnen helpen met het schilderen en knutselen aan een Tacoshop-to be. Leuk om weer een dagje 'echt' iets te doen, de rede dat het tussen haakjes staat? Er wordt meer geluld dan gepoetst, het is warm dus je moet vooral niet te veel willen doen, de oceaan is dichtbij dus er wordt regelmatig even een pauze gehouden voor een biertje of een natte zwembroek. Kortom: lekker rustig aan.

Nu dus in Tamarindo, mega toeristisch maar stiekem vind ik het wel lekker voor een paar dagen. Ook hier moet je nog steeds op je geld en spullen passen, maar daarnaast lopen er ook een he-le-boel Amerikanen rond (die er dan wel weer voor zorgen dat alles weer net wat duurder is) waar je makkelijk een lift van krijgt en je toch net even wat anders behandelen dan de algemene vleeskeurig die we bij elke inwoner van dit continent ondergaan.

Over twee dagen gaat Zita naar huis. Ik kijk er best wel tegenop om alleen verder te reizen, hoewel ik zeker wel leuke dingen in het vooruitzicht heb. (Monteverde voor de langste zipline van Centraal Amerika, Puerto Viejo om nog een paar dagen surf mee te kunnen pakken, daarna Panama en de 23e naar Colombia en kerst) Ik ben er zeker niet bang voor dat ik dingen niet geregeld krijg, maar vind het niet fijn om veel alleen te zijn. Zeker wel dat ik veel mensen zal ontmoeten, maar soms is het leuk om even niet alleen de oppervlakkige 'hoe lang reis jij al en waarheen?' verhalen te hebben, een knuffel te krijgen of wat dan ook. Het komt vast allemaal goed, maar zorgt nu voor af en toe wat zorgen.

Om lekker cliche af te sluiten de meest gebruikte zin (ooit?) in Costa Rica:

(wordt trouwens gebruikt voor ongeveer alles waar het mooi klinkt; that's life, enjoy, of gewoon daag!)

Pura Vida!

Liefs