At least you become hardcore, experienced travellers..
- Anette, Norway

Een paar dagen geleden was het dan zo ver, je bereidt je zo goed als het kan erop voor, je weet dat het een keer gaat gebeuren en dat ook jij er vast een keer aan moet geloven maar als het moment daar is blijft het alles behalve normaal, bah.. we zijn overvallen.

Voordat we een tour door hetstadje Granada wilden maken ende honkbalwedstrijd van die avond wilden gaan bezoeken besloten we om nog even snel bij het meer te gaan kijken. Afgeraden om hier in het donker te lopen, maar overdag.. geen probleem! Mooi, voor ons wel dus. Op de terugweg van het uitkijkpunt (wat niet eens de moeite waard was) stonden er wat jongens langs de kant van de weg. Op het moment dat wij eraan kwamen liepen erdrie richting ons en vier liepen ons voorbij. Op het moment dat ik tegenZita wilde zeggen dat eriets nietklopte en achterom keek was het alte laat. In de chaos die zij creerden lukte het hun om ons uit elkaar te halen, vervolgens stonden erdrie jongens aan Zita en haarrugzak te trekken en vier jongens aan mijn arm (met camera).
Stukvoor stuk kleine mannetjes (14 jaar.. bizar!) maar driedaarvan wel de trotse eigenaar van een mes. Uiteindelijk dus toch de spullen maar gelaten voor wat ze waren. Wat de jongens denkikniet helemaal verwacht hadden was dat wanneer zij de bosjes weer uit zouden vluchten (een minuut later, beetje dom ook wel) wij achter ze aan zouden gaan. Met behulp van twee taxichauffeurs en een heleboel mensen die in de buurt waren zijn we achter de jongens aan gerend, gefietst en gereden.De moeite heeft zeker geloond want uiteindelijk hebben we er een te pakken gekregen! Samen met Zita, twee politie agenten en de taxichauffeur is hij naar het politiebureau gebracht. Even later ben ik ook naar het bureau gebracht en begon het volgende hoofstukje ellende..

Voordatik naar Centraal Amerika vertrokheb ik natuurlijknagedacht over het wat als.., de feiten maar ook zeker de geruchten die de rondedoen over deze landen. Eendaarvan is dat de politie zo corrupt is als de pest. Gelukkighebben wij dit alleen maar vanaf de goede kant meegemaakt. Waar wij wel tegen aan liepenzijn (deels) de waarden en normen ophet moment dat je op het bureau aankomt. We vielen van de ene in de andere verbazing. Je wordt neergezet in de wachtrij met mensen, onbelangrijk of dit verdachten of slachtoffers zijn. Een stoel leek ook iets teveel gevraagd te zijn, net zoals de vraaghoe het met je gaat (waarschijnlijk omdat dit dagelijkse kost voor deze mensen is, maar dan alsnog.. een klein beetje inlevingsvermogen in deze blanke meisjes die dit niet elke dag meemaken?) Zita had al een half uur zitten wachten voordat ik aan kwam, niemand die de moeite heeft genomen om even naar het sneetje in haar hand te kijken of het zelfs maar even schoon te spoelen.

Terwijl wij zaten te wachten totdat we aan de beurt wachten werd de jongen die opgepakt is in dezelfde wachtruimte gezet. Toen we uiteindelijk bij een van de agenten werden geroepen stond hij op een kleine twee meter afstand (geboeid welliswaar) achter ons. Best gek toch? Een kleine, versnelde impressie van de verbazingen waarin wij nog meer zijn gevallen: Slechts 1 van de 9 agenten die op het bureau aanwezig waren sprak engels (lang leve mijn 2 weken spaanse les!) en werd regelmatig weggeroepen, toen wij bij de tweede agent aanschoven was wel duidelijk dat hij er weinig zin in had, makkelijke woorden of langzaam spreken was dus niet aan de orde, toen we de volgende dag terugkwamen stonden we, opnieuw met Franklin (zonder handboeien maar met mama dit keer), op het zelfde pleintje te wachten waarbij geen agenten aanwezig waren. Het spaans was wij spreken is verre van perfect maar zeker wel begrijpelijk, op het moment dat wij aan twee agentes vroegen waar we nou eigenlijk op stonden te wachten werden we recht in ons gezicht uitgelachen, eenmaal binnen vroegen we aan de agent van de avond ervoor of het misschien mogelijk was om nog wat missende dingen aan het proces verbaal toe te voegen waarop hij spontaan begon te zuchten, met zijn ogen te rollen en over zijn gezicht te wrijven. Drie dingen toevoegen was teveel moeite, dat zou later wel gebeuren, eerst moest er een kopie van ons paspoort gemaakt worden. Oh sorry, WIJ moesten (terug de straat op om) ergens een kopie van ons paspoort te laten maken, dat kan namelijk niet op het politiebureau zelf.

Vervolgens werden wij verzocht om naar de forensisch arts te gaan om onze 'verwondingen' officieel vast te laten leggen. Super dat dit mogelijk was, elk klein krasje of blauw plekje zijn opgemeten en in het proces opgenomen maar wel gek dat wij nogmaals zelf uit moesten zoeken hoe we daar kwamen want ook dit was lastig om ons in te begeleiden. Allemaal momenten waarop je heel blij bent dat je daar samen staat.

Het laatste wat wij die dag meekregen was dat we ons moesten melden op het politiebureau om vervolgens mee te gaan naar de rechtbank. Eerder dan dinsdag, vijf dagen later, was niet mogelijk door de verkiezingen die hier dit weekend zijn geweest. Op de vraag wat wij konden verwachten, daar uberhaupt gingen doen en wat wij mee moesten nemen kregen wij het antwoord dat het toch logisch is dat je alleen je paspoort nodig hebt? Verder weinig informatie. Alweer.

Nadat wij contact hebben gezocht met de Nederlandse ambassade, die overigens niets voor ons konden betekenen omdat wij ons paspoort nog hebben en niet degenewaren die aangeklaagd worden, hebben we besloten op het aanbod van onze tourgids eerder die dag in te gaan.Zowelhij als zijn broer spreken allebei goed Engels, een van hun zou dus mee komen naar de rechtzaak. In eerste instantie weet je echt niet meer wat mensen precies van je willen, ook al zeggen ze je te willen helpen maar we zijn zo blij dat we deze man meegenomen hebben! Hij bleek veel van het rechtssysteem in Nicaragua te weten, heeft ons zo goed mogelijk voor kunnen bereiden op de rechtzaak en bleek een heleboel vriendjes bij de politie te hebben. Dit zorgde ervoor dat zij ook naar ons ineens een stuk toegankelijker waren en de spullen die wij nog toe wilden voegen aan het proces verbaal er nu ook werkelijk in staan (YAY)

Uiteindelijk is de rechtzaak voor ons zinloos geweest. De jongen is pas 14, dus nog zwaar beschermd door de wet. Daarnaast hebben Zita en ik allebei ons verhaal in bijzijn van de ander moeten vertellen (wat wij al raar vonden) en waar de verdedigende advocaat dus ook terecht een opmerking over maakte. De zaak is uitgesteld en zal zeker nog wel vervolgd worden. Wij hebben echter besloten dat het hier voor ons ophoudt. Morgen vertrekken we naar Isla Ometepe, een eiland in een meer wat gevormd wordt door twee vulkanen. Na twee nachtjes daar reizen we door naar San Juan del Sur waar we eindelijk onze surfskills uit het stof kunnen halen en daarna vertrekken wij voor een weekje naar de Corn Islands, whoohoo!

Natuurlijk is de ervaring niet een van de beste,ben ik een hoop van mijn spullen kwijt en hoop ik dat het snel weer tijd is voor leuke dingen, het is wel fijn om te merken hoe mensen hier met je meeleven. Om te beginnen de mensen die ons hebben geholpen met zoeken. We hebben gebruik gemaakt van twee taxi's waarvan er een is betaald door een passagier die daar al in zat. Daarnaast alle mensen die hebben geholpen met de achtervolging en met het zoeken van mijn rugzak. Natuurlijk de tourgids en zijn broer die de hele middag met ons hebben zitten kletsen over het hoe en wat. De meisjes die in het hostel werken zijn erg behulpzaam enhebben ons zelfs extra minuten gegeven om naar huis te bellen. Gister hebben wij twee nederlandse mensen hier ontmoet die ons hebben geholpen met het bereiken van de ambassade en vandaag zelfs nog een mailtje hebben gestuurd om ons succes te wensen. Het klinkt als een soort dankwoord, waar deze mensen uiteraard niets aan hebben, maar ik probeer aan te geven dat niet iedereen hier op deze manier met ons omgaat en er ook echt wel mensenzijn die jewel willen helpen.

Daarnaast, iets wat al speelde voor de overval, heeft Zita niet zoveel plezier in het reizen als gehoopt en heeft zij(al voor de overval, hoewel dat het natuurlijk niet beter heeft gemaakt) besloten om eerder naar huis te gaan.Zoals het er nu uitziet gaan we nog samen naar de Corn Islands, vanuit daar door naar Liberiain Costa Rica en pakt zij daar het vliegtuig terug naar huis.Ik ben nu bezig met het zoeken van een project in de buurt van Colombia waarbij ik mij voor 2 weken (of misschien zelfs iets langer) aan kan sluiten, veel kan surfen en daarnaast toch iets anders te doen heb en op een 'vast' plekje zit. Daarna zal ik nog steeds naar Colombia gaan om Andres en Esmee op te zoeken. Wat ik daarna wil moet ik nog even uitzoeken.

Begrijpelijk dat er zorgen zijn ontstaan, daarom ook nu pas,nadat een groot deel van de dingen hier zo goed mogelijkafgerond zijn,dit verhaal. Ik heb ook nu nog leuke dingen te melden: nog steeds heb ik zin om door te gaan, hebben zowel Zita en ik zin om weer leuke dingen te doen en kijken we heel erg uit naar de Corn Islands.

Lieve jij, geen zorgen maken!

Knuffel van mij